ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ေလာင္းရိပ္

            ႏိုင္ငံေရးဆိုတာကို ဘာမွန္းမသိဘဲ ဆူးတို႔တေတြႏိုင္ငံေရးရဲ႔သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ၁၉၈၈ ေက်ာင္းသား အေရး အခင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္စကခဲ့တာေပါ့။

            1988 “ေ၀း” ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အရမ္းေပ်ာ္လို႔ ေက်ာင္းခန္းထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့အသံ။ ဆရာမရဲ႔ ေစခိုင္းခ်က္အရ ဆူးရံုးခန္းမွာ ေျမျဖဴသြားယူရင္း အျပန္ဆူးတို႔မူလတန္း ပထမတန္းေက်ာင္းခန္းထဲက ၀မ္းသာျပီးထြက္ေပၚ လာ အာေမဓိတ္အသံေလးပါ။

 ဆရာမကို ေျမျဖဴေပးျပီး စာေရးခံုရွိရာသို႔ ထြက္ခြာမယ္အလုပ္ ဆရာမက “ေၾသာ္- သမီးကိုေျပာရဦးမယ္. နက္ျဖန္ကစျပီးေက်ာင္း တလေလာက္ပိတ္မယ္သမီး” “ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ”။ ဒီလိုနဲ႔ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္မွန္းမသိေပမဲ့ ကေလးေတြအရြယ္မို႔ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာကို ေပ်ာ္မဆံုးရႊင္မဆံုးေပါ့။ ေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္အျပန္လမ္းမွာ တလေက်ာင္းပိတ္ရင္ ဘယ္သူကဘာလုပ္မယ္။ ဘယ္သူကဘယ္ကိုသြားမယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ ညိွႏႈိင္းတိုင္ပင္သံေတြစိစိညံလို႔။ အမွတ္မထင္ဘဲ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ၉၊၁၀ တန္းေက်ာင္းသား ေလးတစု ဆူးတို႔ေက်ာင္း၀န္းေလးရဲ႔အ၀င္၀က ကို႔ကိုပင္ၾကီးေအာက္မွာ “ ရန္ကုန္နဲ႔ တို႔နယ္နဲ႔က အေ၀း ၾကီးပါကြာ အဲ့မွာအေရးအခင္းျဖစ္တိုင္း တို္႔နယ္ေတြအထိ ရိုက္ခက္တာေတာ့ မမိုက္ပါဘူး” “ေအးဟယ္- အလကားေန ငါတို႔က တႏွစ္ ေအာက္ရဦးမယ္” “ဟုတ္တယ္ တို႔ေတြအသက္တႏွစ္ၾကီးသြားတာေပါ့” ။ ဆူးတို႔စာသင္ေက်ာင္းေလးက ဖြံျဖိဳးတိုးတက္မႈ အလြန္ကိုနယ္းပါးျပီး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အရမ္းကိုခက္ခဲတဲ့ ကရင္နီျပည္နယ္ရဲ႔ ျမိဳ႔နယ္ေလးတျမိဳ႔နယ္မွာေပါ့။  “ငါသာ ရန္ကုန္မွာရွိရင္ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္း ၀င္ႏြဲလိုက္ခ်င္ေသး” “ေအးဟ-ငါလည္းအဲ့လိုဘဲေတြးတာ ဒီလိုလုပ္ တို႔ေတြလူစုျပီး ခ်ီလိုက္ ရေအာင္” “ဟာမင္းတို႔ကလည္း ဒီကေနရန္ကုန္ကို အစုလိုက္ခီ်ေတာ့ ထူးေခ်ာင္းမွာတင္ ကြြီကနဲ႔ျဖစ္ သြားလိုက္မယ္။ ငါတို႔မွာ ႏြဲရေအာင္” “ခ်ီး-အေရးထဲမင္းကတမ်ိဳး” သူတို႔ေျပာေနတဲ့စကားေတြက ဘာေတြမွန္းဆူးမသိေပမဲ့ စိတ္၀င္တစား ရပ္ျပီးေငးေငးေမာေမာ နားေထာင္ေနခဲ့မိတယ္။ 

            “ေမေမ အေရးအခင္းဆိုတာ ဘာလည္း”လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမ့ကိုေမးၾကည့္တယ္။ ေမေမက တအံ့တၾသမ်က္လံုးၾကီးနဲ႔ ဆူးကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာ ခုခ်ိန္ထိျမင္ေရာင္ေနမိတယ္။  “ေဖၾကီး-ရွင့္သမီးကခုမွ ပထမတန္း ေက်ာင္းသူဘဲ ရွိေသးတယ္။ အေရးအခင္းဆိုတာ ဘာလည္းလို႔ က်မကိုေမးေနတယ္သိလား”  “ေဟ” ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔စကား၀ိုင္းကို ဆူးအမွတ္တမဲ့ ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ ဆူးစိတ္ထဲမွာ အေရးအခင္းဆိုတာ အရမ္းကိုအႏၱရယ္ၾကီးတဲ့ အေကာင္ၾကီးလို႔ဘဲျမင္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနလာလိုက္တာ ဆူး၅တန္းေရာက္ေတာ့ “ေဟ့ေရာင္ေတြ ငါေတာ့ေတာ္ေတာ္ကိုတင္းလာျပီကြာ” “ေအး-ငါလည္းငါ့အေဖေပၚတာပါသြားျပန္ျပီေလ” “ေဟ-ဟုတ္လား။ ငါအေဖ ေတာင္တေလာကမွ ျပန္ထြက္ေျပးလာတာ။ လက္နက္ေတြ ရိကၡာေတြအျပင္ ပန္းဘဲလုပ္တဲ့သံတိုသံစေတြပါ သယ္ခိုင္း တယ္ဆိုလားဘဲ။ ျပန္ေရာက္လာတာ အရိုးနဲ႔အေရဘဲက်န္တယ္ဒါေတာင္သူတို႔ကျပန္လိုက္ဖမ္းေတာ့ သမ၀ါယမ ဦးစီးမႈးက အာမခံေပးလို႔ျပန္ပါမသြားတာ”  “ငါေတာ့ေသေသရွင္ရွင္ သြားေတာ့မယ္ကြာ။ ဟိုမွာလည္းငါ့၀မ္းကြဲအကိုရွိတယ္။ သူေျပာ တယ္ သူတို႔ဆီမွာေက်ာင္းဆရာလိုတယ္တဲ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ငါေတာ့တခုခုလုပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္” “ဟုတ္တယ္ ႏို႔မို႔ဆို တို႔လည္း ဘယ္ေတာ့ ေပၚတာလိုက္ရမယ္မွန္းမသိဘူး ေက်ာတလွန္႔လွန္႔ဘဲ” “ဟာမင္းတို႔ကလည္း က်ားဘဲကြာ ကိုင္မဲ့ကိုင္ေတာ့ ဒါ ဘဲကိုင္မွာေပါ့၊ ဘာလို႔ေျမျဖဴကိုင္မွာလည္း” “ေအး- ငါကအျဖစ္သေဘာေျပာတာပါကြာ”  ေက်ာင္းေဆာင္ပလက္ေဖာင္း ေပၚတြင္ သေရကြင္းပစ္တမ္းကစားေနရာမွ ၉တန္းေက်ာင္းခန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသူ၊သားမ်ား အခ်ိဳ႕ ေျပာဆိုေနသည့္ စကားသံမ်ားကို ၾကားခဲ့ရတာပါ။ သူတို႔ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ စကားလံုးမ်ားရဲ႔ ဆိုလိုရင္းကို မသိနားမလည္ေပမဲ့ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနခဲ့မိတယ္။ 

“ဟယ္-ဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းျပီးေအာင္ေတာင္ တက္မသြားၾကဘူး။ အတန္းတင္စာေမးပြဲကနီးေနျပီ” “ဟုတ္တယ္ဆရာမရာ က်ေတာ္ျဖင့္ႏွေျမာလိုက္တာဗ်ာ” “ဟုတ္ပ ဆရာတို႔ေရ-က်မျဖင့္ ၾကားၾကားျခင္းယံုေတာင္မယံုဘူး” အတန္းတင္စာေမးပြဲၾကီး ေျဖဆိုကာနီးအခ်ိန္တြင္ ဆူးတို႔အတန္းပိုင္ ဆရာမ၏ေစခိုင္းခ်က္အရ ရံုးခန္းထဲတြင္ ေျမျဖဴသြားေရာက္ယူေဆာင္ ရာရံုးခန္းတေနရာမွ ဆရာ၊မတခ်ိဳ႔ ေျပာဆိုေနေသာ အသံမ်ားကို ၾကားခဲ့ရာမည္သူေတြက ဘယ္ကိုသြားလို႔ဘာေတြျဖစ္ၾကတာလည္းဆိုသည့္ ေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဆူးရင္ထဲတြင္စြဲကပ္ေနခဲ့မိသည္။ အတန္းထဲသို႔ျပန္ေရာက္ေသာ္ သိျခင္ေဇာျဖင့္ အတန္းပိုင္ဆရာမကို ဖြင့္ဟေမးၾကည့္မိသည္။ “သမီးဘယ္ကၾကားခဲ့လည္း” “ဟိုေျမျဖဴသြားယူရင္း ရံုးခန္းထဲမွာ ဆရာ၊မေတြေျပာသံၾကားလို႔” “ကဲကဲ- အားလံုးကို ဆရာမသိေအာင္ေျပာမယ္၊ ခုနက သမီးဆူးၾကားခဲ့တာကအထက္တန္းေက်ာင္းသူ၊သားတခ်ိဳ႔ ေတာခိုသြားတာကို ေျပာၾကတာ” “ေတာခိုတယ္ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလည္းဆရာမ” “ေတာခိုတယ္ဆိုတာ သူပုန္ထတာ၊ လက္ရွိအစိုးရကို ဆန္႔က်င္တာ- သားတို႔သမီးတို႔လည္း အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ရင္ အဲ့လိုအေတြးမ်ိဳးေတြ မေတြးရဘူး၊ ၾကားလား” “ဟုတ္ကဲ့ ပါဆရာမ” ။

            အခ်ိန္ေတြရာသီေတြႏွစ္ေတြ အလီလီေျပာင္းခဲ့ေပမဲ့ ဆူးတို႔ျမိဳ႔နယ္ေလးကေတာ့ မေျပာင္းမလဲ။ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုး တက္မႈ မဆိုထားႏွင့္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေပးလိုက္ရေသာ အခြန္ေတာ္ေၾကးအိမ္ခြန္ လယ္ခြန္ ယာခြန္ ေျမခြန္မ်ားႏွင့္အတူ အထမ္း သမားဆိုသည့္ ေပၚတာေၾကးမ်ားကိုလည္း ပံုမွန္ေပးဆပ္ေနရစျမဲ။ သမ၀ါယမစႏွစ္ၾကီးရွိေနလိုသာလွ်င္ ဆူးတို႔ မိသားစု အပါအ၀င္ ယင္းျမိဳ႔နယ္ေလးတြင္ေနထိုင္ၾကသည့္  လက္လုပ္လက္စားျပည္သူမ်ားသည္ ထမင္းကိုနပ္မွန္ေအာင္ စားေန ၾကရသည္။ သမ၀ါယမဆိုင္ၾကီးတြင္ မိသားစုမ်ားအတြက္လိုအပ္သည့္ အေျခခံစားနပ္ရိကၡာမ်ားကို ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာစြာ ႏွင့္၀ယ္ယူရရွိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ 
ဆူး၆တန္းႏွစ္တြင္ ေဖေဖေပၚတာပထမဦးဆံုးအခ်ိန္လိုက္ခဲ့ရေသာႏွစ္ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးအေျခအေနေၾကာင့္ အျခားေသာအခြန္ေငြမ်ားကို ေပးေဆာင္ႏိုင္ပါေသာ္လည္း ေပၚတာေၾကးကို ပံုမွန္မေပး ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ အေဖကိုတိုင္လိုက္ပါျပီး အထမ္းသမားအလုပ္လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။ ပထမအၾကိမ္တြင္ ႏွစ္ပတ္မွ် သာၾကာျမင့္ပါေသာ္လည္း ေနာင္ပိုင္းတြင္ လႏွင့္ခ်ီျပီးၾကာတက္ပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ ကာလသားလူငယ္မ်ား အိမ္ေထင္ဦးစီး မ်ားသည္ ေတာထဲေတာင္ထဲ (သို႔) တနယ္တေၾကးသို႔ထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း လူမမယ္ကေလးငယ္ႏွင့္ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာမိခင္ကိုေထာက္ရႈ႔၍ ေဖေဖသည္ထိုသို႔ထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ျခင္းမ်ိဳးကို မျပဳခဲ့ေပ။ ထိုသို႔ထြက္ေျပး ပုန္းေရွာင္ခဲ့ေသာ္ အခ်ိဳ႔ေသာစစ္တပ္မ်ားသည္ က်န္ရွိေနေသာမိသားစု၀င္ထဲမွ တဦးဦးအထူးသျဖင့္ သားၾကီးကို ေသာ္လည္းေကာင္း သမီးၾကီးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ကိုယ္စားေခၚသြားတက္ၾကသည္။ ဆူးေျခာက္တန္းႏွစ္တြင္ ေဖေဖ အနည္းဆံုးေပၚတာ ၄ၾကိမ္ေလာက္လိုက္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေဖေဖျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေဖေဖႏွင့္အတူ ေမာ္လျမိဳင္မွ ေဖေဖ့အရြယ္ ဦးၾကီးႏွစ္ဦးပါလာသည္။ ေဖေဖႏွစ္အတူသူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ စစ္တပ္မ်ားမသိေအာင္ ျပန္လည္ ထြက္ေျပးလာၾကေၾကာင္း လမ္းခရီးတြင္ အလြန္ပင္ပန္းၾကေၾကာင္း အခ်ိဳ႔ေသာ္အထမ္းသမားမ်ားသည္ ေျမျမဳတ္ မိုင္းေၾကာင့္ ေသေၾကၾကရေၾကာင္း ေဖေဖႏွင့္အတူယင္းအေပါင္းအပါမ်ားကို လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားအျပင္ သံတိုသံစမ်ားကို သယ္ခိုင္းေၾကာင္းေမေမ့ကိုျပန္ လည္ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ ေမေမသည္ေဖေဖႏွစ္အတူ ပါလာေသာဦးၾကီးႏွစ္ေယာက္ကို ညေနစာမ်ားျပင္ဆင္ေကၽြးေမြးျပီး ေနာက္ညီမေလးကိုေပြ႔ခ်ီျပီးဆူးလက္ကိုတြဲလွ်က္ ေဖေဖတို႔ကိုေခၚေဆာင္ကာ သမ၀ါယမ ဦးစီးမႈထံသြားေရာက္  အကူညီေတာင္းခံခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖရရွိလာေသာဒါဏ္ရာမ်ားကိုလည္းျပသခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေဖေဖ့ ေက်ာျပင္ေပၚမွဒါဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ေျခသလံုးမွအနာအဆာမ်ားကို ဆူးေကာင္းစြာျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေဖေဖ့၏ဒါဏ္မ်ားကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္တြင္ ဆူးရင္ထဲတြင္ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈ သို႔သည္းမဟုတ္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္မႈ ခံစားခ်က္တခုခုကို ေဆြးမွ်မွ်ခံစားခဲ့ရသည္။ ေဖ့ေဖ့ေက်ာျပင္ေပၚမွဒါဏ္ရာမ်ားသည္ ဓါးျဖင့္ခုတ္ထားသကဲ့သုိ႔ အေရျပားမ်ားအသား ကိုေက်ာ္ျပီး အရိုးထိဆူးနစ္ေနသည္ကို ဆူးေကာင္းေကာင္းၾကီးအမွတ္ရေနပါေသးသည္။ ဆူး၇တန္းေက်ာင္းတက္သည့္ ႏွစ္တြင္ ဆူးအကိုျဖစ္သူသည္ ရွစ္တန္း။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖနယ္စပ္သို႔ခရီးလြန္ခ်ိန္တြင္ ကိုကို႔ကိုေဖေဖ့ ကိုယ္စား အထမ္းသမားအျဖစ္ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ျပန္သည္။ ငွက္ဖ်ားေရာဂါႏွိပ့္စက္မႈေၾကာင့္ ကိုကိုျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေဆးရံုတြင္ တလေလာက္အခ်ိန္ေပးကုသခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ စစ္သားမ်ားကိုနာၾကည္းမုန္းတီးေသာ စိတ္မ်ား ဆူးရင္ထဲတြင္ ဓေႏၵသည္ခဲ့သည္။ အိမ္ကိုလာလည္ၾကေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားကိုလည္း “ဦးတို႔သမီးအိမ္ကို ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မလာပါနဲ႔” “ဘာလို႔လည္းသမီး-အရင္ကလည္းလာေနၾကဘဲ” “ေနာက္လာစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ ဦးတို႔ေၾကာင့္ သမီးအကို မေသရံု၊ အေဖဆိုလည္း ဒီတိုင္းဘဲ” “ဒါေတြဦးမသိဘူး၊ ဦးတို႔ကတပ္မေတာ္သားေတြေလ၊ တပ္မေတာ္သား ေတြဆိုတာ……” “တပ္မေတာ္သားေတြလည္း စစ္သားေတြဘဲ ဦးတို႔ကိုမုန္းတယ္”  သူတို႔ေတြရဲ႔ေျပာေသာစကားမ်ားကိုပင္ ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘဲ သူတို႔ႏွင့္အေ၀းဆံုးသို႔ ထြက္ေျပးခဲ့မိသည္။ 

သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ထင္းေခြသြားခိုက္ အမွတ္မထင္ဘဲ စစ္၀တ္စံုႏွင့္လူတစုကို ေတာတြင္းတေနရာတြင္ ေတြ႔စံုမိပါသည္။ အေတြ႔အၾကံဳရွိေသာ အမၾကီးတခ်ိဳ႔ကမူ “အဲ့ဒါသူပုန္ေတြ လာလာျပန္မယ္” ဟုဆူးတို႔ကို ျပန္ရန္ေခၚပါေသာ္လည္း ေနာက္က်ခဲ့ေပသည္။ ထိုသူပုန္မ်ားသည္ ဆူးတို႔ရွိရာကိုေျခလွမ္းက်ဲၾကီးျဖင့္ ေရွာက္လာျပီး “သမီးတို႔က ဒီျမိဳ႔နယ္ကထင္တယ္၊ သမီးတို႔ပစၥည္းေတြ ခနထားခဲ့ျပီး ဦးတို႔ကိုဒီစာရြက္ထဲမွာပါတဲ့ စရင္းအတိုင္း ပစၥည္း နည္းနည္းေလာက္ ၀ယ္ေပးစမ္းပါ မုန္႔ဖိုးေပးပါ့မယ္ ” “ဟင့္အင္း က်မတို႔ေၾကာက္တယ္” ဟုဆူးတို႔အဖြဲ႔ထဲမွာ အသက္ အၾကီးဆံုးျဖစ္သူ အမတစ္ေယာက္မွျပန္ေျပာခဲ့သည္။ ဆူးစိတ္ထဲတြင္သူတို႔ကို လုပ္ေပးခ်င္စိတ္မ်ား အလိုလိုေပၚေပါက္ လာေသာေၾကာင့္ သူတို႔ခိုင္းေစခ်က္မ်ားကိုဆူးႏွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွလက္ခံလုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ အေျခအေနအေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္၇တန္းႏွစ္တြင္ ဆူးေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသည္။ ေဖေဖႏွင့္အတူ ယာခင္းထဲသို႔ ေပါင္းသင္ရန္လိုက္သည့္ တေန႔တြင္ဆူးေစ်း၀ယ္ေပးလိုက္သည့္ သူပုန္မ်ားႏွင့္လမ္းမွာစံုျပန္သည္။“သမီးပါလား-ယာထဲလာတာလား ဒီေန႔ေက်ာင္းပိတ္လား”  “သမီး ေက်ာင္းထြက္လိုက္ျပီဦး” “ေဟ”။ ဆူးတို႔ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာေန သည္ကို ဆူးေဖေဖမွ တအံ့တၾသျဖင့္ ေငးေမာၾကည့္ေနသည္ကိုဆူးခုခိ်န္ထိ ျမင္ေရာင္မိတုန္း။  ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔မွ စစ္ယူနီေဖာင္မ်ားႏွင့္ စစ္သမီး(ရဲေမေလး)မ်ားကိုၾကည့္ရင္း အားက်ခဲ့မိသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ထဲ၀င္ရန္ ဘယ္မိဘမွ သေဘာတူမည္မဟုတ္။ ယင္းအဖြဲ႔ထဲ၀င္ျပီး မိဘမ်ားျပန္လည္လိုက္ေခၚေသာ သားသမီးမ်ားဒုႏွင့္ေဒး။  ယာခင္းထဲသို႔ သြားရာတြင္ သူပုန္မ်ားႏွင့္ ပိုမိုရင္းႏွီးလာခဲ့ျပီး ၎တု႔ိ၏ခံယူခ်က္ရပ္တည္ခ်က္မ်ားကိုလည္း တေန႔ထက္တေန႔နားလည္ လာခဲ့ရာ သူတို႔ႏွင့္အတူ တရားမွ်တေသာတိုက္ပြဲကိုဆင္ႏြဲရန္အတြက္ မိဘမ်ားမသိေအာင္ ေတာခိုခဲ့မိသည္။ “ေဟ-မင္းက (…)သမီးမဟုတ္လား။ ငါတို႔ လာတုန္းက မင္းတို႔ကရွိလွမွ ပထမတန္းေပါ့” “ဟုတ္” “ေအးေအး-ေကာင္းတယ္။ ဘာမွအားမငယ္နဲ႔ငါတို႔လည္းရွိတယ္။ မင္းတို႔ကိုေက်ာင္းျပန္တက္ခိုင္းမယ္” “ဆူးေက်ာင္းမတက္ခ်င္ပါဘူး”။ ဆူးေက်ာင္း ျပန္တက္ရန္ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းခဲ့မိသည္။ ေက်ာင္းျပန္တက္ရန္အေၾကာက္အကန္ျငင္းဆိုေနေသာ ဆူးကိုသူတို႔ ေငးေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနမိသည္။ ေက်ာင္းျပန္တက္ရန္ တိုက္တြန္း၍မရသည့္အဆံုးဆူးကို အေျခခံေဆးသင္တန္းတက္ရန္ တိုက္တြန္းျပန္သည္။ 

 “ဆူး-ဒီေတာ္လွန္ေရးထဲကိုေရာက္လာတာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေဆးသင္တန္းတက္ဖို႔မွမဟုတ္တာ၊ လက္နက္ကိုင္ျပီးတိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ လာတာေလ။” ဆူးေတာ္လွန္ေရးစေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ထဲတြင္အမ်ိဳးသမီး စစ္သမီးမ်ားမရွိသေလာက္ရွားပါး ေသာကာလျဖစ္သည္။ ေရွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္မွ်ေနထိုင္ျပီး က်ရာတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနခိုက္ အလြန္ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳလွ်က္ရွိေသာ ဆူးတို႔လိုမိန္းမသားမ်ားအတြက္ လက္နက္ကိုင္ပဠိပကၡမ်ားမွ ထြက္ခြာ၍ပညာေရး ေရစီးေၾကာင္းေပၚသို႔ေလွ်က္လွမ္းရန္ အထက္မွညြန္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ ဆူးတို႔တေတြေက်ာင္းထဲသို႔ တဖန္ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ “မင္းတို႔ ဗမာေတြ ငါတို႔ေၾကာင္းလာမတက္နဲ႔ မင္းတို႔ေၾကာင့္ ငါတို႔ခုလို ဒုကၡေရာက္ေနတာ” ေက်ာင္းထဲတြင္ တယူတန္ သည့္ခပ္ရိုင္းရိုင္းေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဆက္ဆံေရးခပ္က်ဲက်ဲေအာက္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုသည့္ အေတြးအေခၚမွလြဲျပီး ဆူးဦးေႏွာက္ထဲတြင္ဘာမွ်မရွိ။ သူတို႔ကိုဆူးမ်က္လံုးအ၀ိုင္းသား ႏွင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူတို႔၏နာၾကည္းခ်က္မ်ားကို ဆူးမေကာင္းေကာင္ၾကီးနားလည္းထားျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔ကိုဆူး ခြင့္လြတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ဆူး၏သမိုင္းကိုသိလာသည့္အတြက္ ထိုသူမ်ားသည္ ဆူးကိုျပန္လည္ေတာင္းပန္ လာၾကသည္။ “ငါတို႔ေတာင္ ေယာက်ာၤးေလးျဖစ္ျပီး မင္လို႔တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ရဘူး မင္းကိုအရင္က ေျပာခဲ့သမွ်ငါတို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္” ဆူးသူတို႔ကိုအျပံဳးျဖင့္သာ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ရင္း သူတို႔ေရွ႕မွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

ေလာကဓါဏ္ကိုၾက့ံၾကံ့ခံရင္း ဆယ္တန္းေက်ာင္းကို အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွ ေအာင္ျမင္စြာေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ဘာသာစကားနားမလည္ျခင္း လူမ်ိဳးျခားျခင္း မိဘေဆြမ်ိဳးကင္းမဲ့ျခင္းႏွင့္အတူ မိုစြဲေနေသာလံုျခည္ ေပါက္ျပဲေနေသာ ေျပာက္က်ားအိပ္ႏွင့္ ပါးလွ်ပ္ေနေသာဆင္ၾကယ္ဖိနပ္တို႔ကိုအားျပဳလွ်က္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုသည့္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို အခက္ခဲေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီးေနာက္ စိန္ေခၚမႈေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာတို႔တြင္ အားလံုးကိုျပန္လည္၍ ရင္ေဘာင္ တန္းႏိုင္ခဲ့ေပျပီ။  ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္သည့္ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ ေသေဖာ္ရွင္ဖက္ ေတာင္လွန္ေရးေယာက္ဖ မ်ားကို ေသာ္လည္းေကာင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးအသီးအပြင့္မ်ားကို မခံစားၾကရေသးမွီ အေၾကြေစာခဲ့ေသာ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း လက္ရွိလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း အားလံုးေသာေတာ္လွန္ ေရးမိတ္ေဆြ မ်ားကို ဦးညြတ္လွ်က္ႏိုင္ငံေရးဆိုသည့္ ေလာင္းရိပ္ေအာက္တြင္ရႈန္းထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ႏိုင္ငံေရးဆိုသည့္ ေလာင္းရိပ္ ေအာက္တြင္ ေလာင္းရိပ္မိခဲ့သည္မွာ ခုဆိုလွ်င္ဆယ္စုႏွစ္ပင္ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေပျပီ။